پنج شنبه 84/5/13 ساعت 9:44 عصر
i حالا ... به نام پسر به کام پدر
بله!روزی برای خود نامی داشت و نیز اوازه ای!اما انتقال نسلی به نسل دیگر برای فلیکس مورینیو چندان خوشایند نبود.هر چند هیچگاه نشانه ای از نارضایتی دراین رخداد نشان نمی دهد.ایامی همه او را با صفاتی چون سنگربان حرفه ای و مربی معتبر پرتغال توصیف می کردند و امروز--به شهادت خودش در یکی از محافل دوستانه--او را چنین می خوانند:"نگاهش کن.او پدر خوزه مورینیوست!"
و نیز چنین سفره دلش را می گشاید:"هنگامی که به بیرون می روم مردم مرا احاطه می کنند.نه برای خودم و اینکه از من امضایی به یادگار داشته باشند بلکه به این دلیل که شاید بتوانند دستخطی از((پدر خوزه مورینیو)) تهیه کنند!
مورینیوی پدر با گذراندن 67 سال از بهار زندگی اش این مسئله را نه با غبطه و حسادت که با فخر و خرسندی ارزیابی می کند.چون نیک می داند با چنین دستاورد خانوادگی نام و اوازه ی خانواده شان همیشه زنده خواهد ماند.حال این فرزندش است که با غرور و کامیابی از خویش و خانواده اش سخن می گوید.خوزه به این حقیقت اشاره می کند:"از وقتی که بدنیا امدم فوتبال را می پرستیدم.جزئی از پیکره ام بود.من برای فوتبال زاده شده ام و البته با چنین احساسی موجب می شود تا در تیمی بسان چلسی یک سرفراز لقب بگیرید."
اما چنین سرفرازی هایی هیچگاه در ایام بازیگری به او روی خوش نشان نداد.در ویتوریو ستوبال-- جایی که پدرش هدایت ان را عهده دار بود-- عضویت داشت و تنها در دو مسابقه--ان هم نه در بازی های لیگ--رویت شد.خوزه با کمی افسوس می گوید:"شرایط من کمی ناعادلانه بود.پدرم گهگاهی در گوشم زمزمه می کرد که می خواهم امروز تو را در ترکیب اصلی جای دهم من نیز سریعا پاسخش را می دادم:((نه!دوست ندارم به من لطف کنی.چنین تصمیماتی شاید برایت دردسرساز شود.شاید اگر بجای من کس دیگری را در میدان قرار دهی بهتر باشد.))اخر برای من همواره هارمونی و نظم تیمی--حتی در اوان جوانی--قابل احترام و اعتنا بود.
"باید اعتراف کنم که دورانی که بعنوان یک فوتبالیست فعالیت می کردم بسیار بسیار دل انگیز بود هر چند وقتی به مرز 20 سالگی رسیدم حدس می زدم که هیچگاه نمی توانم یک فوتبالیست برجسته شوم.اگر خانواده ام از ان دسته خانواده های وابسته و تنگ دست بود می توانستم تا اخر عمر ورزشی ام در تیم های دسته دوم بازی کنم و همواره نیز یک مهره ثابت می شدم اما وضع اقتصادی ما بگونه ای دیگر بود.شرایط برای تصمیمات گوناگون ایده آل بود و همین موقعیت موجب شد تا فوتبال را نه از منظر مادی که از دیدگاه معنوی--و تنها برای تفریح--به ان بنگرم.در ان سالها نیز توانستم مدارک عالیه ام را در رشته تربیت بدنی اخذ نمایم.
بمجرد اینکه این تلقی که می توانم روزی مربی بزرگی شود در من شکوفا شد با خود پیمان بستم تا از هیچ تلاشی برای نیل به چنین هدفی دریغ نکنم.ستاره بخت مورینیو هنگامی پدیدار می شود که سربابی رابسون افسانه ای از او بعنوان یک مترجم--ابتدا--در پورتو و-- سپس-- در بارسا استخدام می کند.خب!کار کردن با رابسون و متعاقب ان لوییس فان خال کم کم او را به جمع کادر فنی آسولگرانا وارد نمود.او را یک"دیوانه خریدن جزوات و فیلم های امورزشی"می دانند ولی بر این باور است که ایده های ناب کمتر می توانند در مخیله یک مربی مجسم شوند.
"بله!ده سالی را بعنوان یک دستیار سرمربی سپری کردم تا اینکه بدل به مرد نخست تیم هایم شدم.این را نباید فراموش کرد که خواندن بازی حریفان و برخورداری یک درک ناب از تاکتیک های فوتبال همواره اموختنی نخواهد بود.این را قبول دارم که با گذراندن واحد های دانشگاهی می توانید ایده های صحیحی از تاکتیک ها داشته باشید و یا در علم روانشناسی خود را تقویت کنید اما هنر هدایت صحیح بازیکنانتان--با توجه به تمامی جزییات--درسی برای خواندن ندارد.
همواره تعاملی رویایی را با بازیکنانم برقرار می کردم.روابطی دوستانه و بسیار عمیق که موجب پیشرفت مجموعه نیز می شد.گاهی که به پیشتر می نگرم بیاد می آورم که چگونه در سنی اندک--در جایگاه یک مربی--می توانستم بازیکنانی چون هریستو استویچکف؛پپ گواردیولا؛لوران بلان؛رونالدو و ریوالدو را هدایت کنم.بله!تمامی این اسامی در روزهای شکوهشان برای خود اسطوره ای بودند.چنین موقعیتی مرا اگاه ساخت که اگر در اداره کردن چنین غول هایی سربلند باشم می توانم در وطنم--پرتغال--بدل به یک مربی برجسته شوم.
گمان می کنم موهبتی که نویسندگان ان را "استعداد احساسی" می خوانند در وجودم غرق شده باشد.چنین هوش و نعمتی همان اندیشیدن در برهه های حساس و پرفشار است.برای اینکه کارتان را به نیکی به پایان برسانید محتاج اینگونه استعدادها هستید.اینکه در سخت ترین شرایط و تحت شدیدترین فشار های تصمیمات درستی اتخاذ نمایید.حال چه یک سرمربی فوتبال باشید و چه در جایگاه یک مدیر در بخش مرکزی اقتصادی ایالت متحده--Wall Street--فعالیت کنید.مثلا اگر فوتبالیستی را به یک استادیوم خالی از تماشاگر فرا بخوانید و به او دستور دهید تا 10 پنالتی بزند اگر تنها یک پنالتی را هدر داد نباید متعجب شوید.چه اینکه اگر همین فوتبالیست را به ورزشگاهی هفتاد هزار نفری دعوت کنید شاید تنها در به ثمر رساندن سه تای آن کامیاب شود!چنین است تاثیر فشار بر عملکرد ما انسان ها!
این نظریه که او را یک پدیده جدی در حیطه مربیگری می خوانند با نگاهی گذرا به دستاوردهایش در سه چهار سال اخیر سیمایی جدی تر بخود می گیرد:قهرمانی جام یوفا؛لیگ قهرمانان اروپا؛جام حذفی پرتغال؛جام اتحادیه انگلستان و هت تریک رویایی اش در لیگ های داخلی پرتغال و انگلستان((دو قهرمانی لیگ با پورتو و یک قهرمانی با چلسی در لیگ برتر)).
چنین عملکردی از سوی مردی که بیش از هفت سال غرق در مربیگری فوتبال نیست کارنامه ای افسانه تلقی می شود.شاید تنها لکه ی تاریک مربیگریش--تا این لحظه--ناکامی در بنفیکا و خارج شدن سریع او از ان تیم باشد.
هنوز دوران حضورش در بنفیکا را بسان یک کابوس می داند."بدترین دوران زندگی ام در ان سالها رقم خورد.کار کردن در بنفیکا--پرافتخار ترین باشگاه کشورش--افسونگر بود.از همه چیز رضایت داشتم و کارها بخوبی پیش می رفت تا اینکه رییس باشگاه نتوانست اوضاع را اداره کند و همه چیز از اختیارش رها شد.از انجا رفتم.بالاجبار به باشگاهی پیوستم که شاید فاصله اش با بنفیکا به یک سال نوری برسد!یونیائو لیه ریا باشگاهی دور افتاده و در حومه پرتغال که باید برای رسیدن به لیسبون--جایی که خانواده ام در آن می زیستند-- مدت زیادی را در راه رانندگی می کردی!با اینحال در یونیائو به موفقیت خوبی دست یافتم و توانستم این تیم کوچک را در لیگ به مقام سومی برسانم.بله!در آن برهه بود که یافتم من نیز می توانم روزی یک مربی بزرگ شوم!
نوشته شده توسط: میثم نصیری
نوشته های دیگران ()
*******
************
*********************************
************
*******
i لیست کل یادداشت های این وبلاگ
فیلم گلهای ایران در برابر ژاپن
با لژیونرهای ایرانی در پایان هفته ی دوم بوندسلیگا
بازار تابستانی فوتبال جزیره
[عناوین آرشیوشده]
*********************************
